Want drama is een understatement
Negen jaar. Zo lang en tegelijkertijd zo kort. Negen jaar lang moeten we je missen. Negen jaar waarin diploma’s werden gehaald, kindjes werden geboren, liefjes voor de eerste keer mee naar Beek kwamen. Negen jaar waarin pubers volwassen werden, baby’s leerden stappen, kleuters leerlingen werden. Negen jaar elke dag aan je denken. Negen jaar waarin […]
Lees verder
’t Zit er bijna op, 2019. Omdat de boekskes december tot lijstjesmaand hebben omgedoopt, maak ik voor Vis Noch Vlees ook een lijst. De 9 leukste, vrolijkste, interessantste dingen van 2019. Hier gaan we …
Lees verder
Ik zou zo graag nog eens zestien jaar zijn.
Lees verder
Het overvalt me wanneer ik iets ruik, wanneer ik een televisieprogramma zie, en wanneer ik een bepaald liedje hoor. Geuren, televisieprogramma’s en liedjes teleporteren me zonder enige moeite naar het verleden.
Lees verder
Ik ben Hanne. De stem / pen achter Vis Noch Vlees. Het meisje dat het label vis noch vlees kreeg van haar nonkels toen ze geen klein kindje meer was maar ook nog niet bij het clubje van de volwassenen hoorde.
Lees verder
Het is drie augustus. Volgens de weer-app op mijn smartphone gaat de zon vanavond onder om 21.24 uur. Dat is twee minuten eerder dan gisteren. Maar het is nog altijd best laat voor een zonsondergang. En toch heb ik het gevoel dat de dagen korter worden, de zon niet meer zal schijnen en de winter […]
Lees verder
Ik vraag me soms af of er een handboek bestaat over groot worden. Niet voor peuters die met angstige ogen voor het eerst een speelplaats betreden of kleuters die hun veters leren strikken, maar voor volwassen kinderen. Twintigers die al twee jaar een rijbewijs hebben, misschien zelfs belastingen betalen en een extrakaart van de Colruyt […]
Lees verder
Lieve moetie. Later als ik groot ben, wil ik niets liever dan op je lijken. Zoals ik nu al doe, maar dan harder. Want we lijken op elkaar. Dat hoef ik je niet te vertellen. Ik ben daar trots op. We lachen hetzelfde. We denken vaak hetzelfde. Om dat dan op hetzelfde moment te zeggen. […]
Lees verder
Hij heeft drie keer pech gehad. Op vier jaar tijd, kregen ons mama en papa drie kinderen. Drie dochters. Hanne, Sien en Marthe. De oudste, dat ben ik. Al noemen ze me best vaak een mini Mia, ik lijk steeds meer op hem. Onze papa. De meeste mensen kijken verschrikt op wanneer hij zegt dat […]
Lees verder
Vier augustus, buiten is het bloedheet, maar dat is niet de reden waarom donkere kringen zweet mijn bloesje kleuren. Ik zit in de auto richting Aartselaar en probeer rustig vier tellen in en zes tellen uit te ademen. Ons mama zegt dat het wel goed komt en grapt dat kalmte mij straks zal redden. We […]
Lees verder
Ik heb nog nooit op een druilerige, donkere donderdag in februari gedacht: ‘shit zeg, de winter is weer bijna voorbij, doeme toch.’ Echtig waar, nog nooit gedacht. Maar op een heerlijke zomerdag, waarbij we wat langer aan de tafel blijven plakken omdat de zon nog zo lekker schijnt en de bbq nasmeult, durft dat gevoel […]
Lees verder
Het zou zomaar kunnen dat de wereld binnenkort een nieuwe truc uit haar mouw schudt. Dat mensen die er al lang niet meer zijn, even terug kunnen komen. Om wat te knuffelen, even hallo te zeggen en misschien zelfs een hapje te eten.
Lees verder
Papa, Je staat altijd klaar voor ons. Om LDVDM* te maken. Om me te leren hoe ik achterwaarts parkeer. Of om me te helpen gestructureerde teksten te schrijven. Er is niets dat ik liever doe, dan samen met jou Spinvisliedjes meezingen of de Colruyt doorsjeezen. Zelfs opruimen valt wel mee. Je bent mijn allerdikste vriend, […]
Lees verder
Ze is de allerliefste.
Lees verder
2013 is naast het jaar van de megahit ‘Get Lucky’, het jaar van Brecht en mezelf. Want in plaats van verder te studeren na het middelbaar, werkten we samen een jaar voor het onderwijsmagazine Klasse. Veertig weken lang wisselden we elke week van job. Gekkenwerk? Neen hoor, dol dwaas en reuze plezant!
Lees verder
Er kwamen eens twee Belgen en een Nederlander een serre binnengewandeld.
Lees verder