De afgelopen 1000 dagen postte ik op Instagram elke dag een snapshot uit mijn leven. Vaker klein dan groot, evenveel keren triestig als plezant, maar altijd echtig en oprecht. Want mooi, het leven is mooi en het zit ‘m vaak in de kleinste dingen.

Er werden de afgelopen maanden veel wasmachines gevuld en nog meer keren koffie gezet en slaapkamers gestofzuigd. Het leven quoi, want dat is wat je de afgelopen 1000 dagen te zien kreeg. Het leven in al z’n facetten. Met uitzondering dan van het doucheputje, een lege toiletrol of een selfie in de file. Er zijn grenzen, weet je wel.

Laten we beginnen bij het begin. Op 1 september 2019 ging ik in Leuven in een pracht van een herenhuis wonen. Samen met drie andere meisjes die ik van haar noch pluimen kende. Diezelfde dag startte ik op mijn nieuwe interimjob. Veel eerste keren, nog meer zenuwen. Als bij toeval postte ik die dag, een foto met dag 1, want #nieuwbegin en zo. Geen groot marketing plan, geen betuttelende ‘if social media were honest’ campagne, maar gewoon goesting om te documenteren. En vooral om terug te blikken. Want als er één ding is, dat een onverwachte, maar wel dikke plus aan dit online dagboek is, dan is het wel het nostalgisch kunnen terugblikken.

Want fak zeg, wat waren de afgelopen 1000 dagen schoon. En groots in de allerkleinste dingen. In 1000 dagen tijd kreeg ik nieuwe huisgenoten, liet ik Leuven achter voor Rotselaar, ruilde ik het herenhuis voor een appartement op twee hoog. Ik werkte het merendeel van de 1000 dagen van thuis uit, maakte nieuwe vrienden, kreeg nieuwe collega’s, zong elke dag luidkeels mee, stofzuigde honderden keren dezelfde ruimte om mijn creativiteit aan te wakkeren. Ik baalde over de tristesse die in overrijpe avocado’s schuilt, sukkelde met hopen nog te plooien was en zwoer strijken voorgoed af. Ik hield handjes vast, wandelde uren door, heen en rond bossen, deed logeerpartijtjes in mijn eigen living, faalde onnoemelijk hard in latte art, blonk uit in verse pesto.

Het leven en alles wat daarbij komt kijken, is veel en bovenal overweldigend. Wie niet oplet, wordt online omvergeblazen door barbecues, citytrips, reclame voor vreemd zittende shorten en levensnoodzakelijke dagcrèmes, buitenlandse trouwfeesten en dagtrips om u tegen te zeggen. Snapshots van heerlijke momenten, maar geen dagelijkse realiteit.

Het leven is niet mooier onder een cypres in Toscane of met een gin tonic aan de kaaien in Antwerpen. Er zit evenveel pret in vers gewassen lakens, gladgeschoren benen, een heerlijk restje tajine in de koelkast en een homemade koffie met een accidenteel melkschuimhartje. Oh de pret van dance battles in de keuken, keuvelen met je grootouders of een quizvraag sneller dan de kandidaten van Blokken kunnen beantwoorden.

Het leven is onvoorspelbaar, heftig en overweldigend. Het is ploeteren en trappelen. Maar het is ook wonderlijk, vrolijk, intens, onzeker en ravisant. De afgelopen 1000 dagen heb ik mezelf verplicht om het mooie te zien en te vinden. Ook op dagen dat ik geen zin had om te koken, of de fut ontbrak om mijn roze joggingbroek voor een nette jeansbroek te ruilen. Zélfs op dagen dat het regent dat het giet, je lievelingspull gekrompen uit de was komt, je elektrische tandenborstel plat is wanneer jij je tanden wil poetsen of je geen klaarte kunt scheppen in de ruis in je hoofd. Zélfs op zo’n dagen blijkt er nog een verdwaald paasei in je voorraadkast te liggen, vliegt er een reiger voorbij of speelt je lievelingsliedje op de radio wanneer je in de auto stapt.

Op naar de volgende duizend dagen. Dat ze even interessant, leerrijk en plezierig mogen zijn als de afgelopen duizend.