Ik wil vanalles schrijven en het lukt niet. Ik heb nochtans al lang geen angst meer voor witte bladen of de mening van het internet. En mijn haat-liefde verhouding met chronologie houdt me niet meer tegen om in het wilde weg verhalen te spuien. Is het de lange afwezigheid, de verpletterende goesting om te vertellen en dan niet uit mijn woorden te geraken of gewoon mijn impostersyndroom dat opspeelt? Mathematisch is alles nog mogelijk.

Het is donderdagavond. In de koelkast liggen zeven wortels. Naast mij staat een zak nacho’s. Het leven is een feest. Al zullen die wortels daar waarschijnlijk anders over denken. De man in het huis tegenover het mijne struikelde net over een curverbak, deed een elegant dansje om het te verdoezelen en keek dan over zijn schouder om te kijken of niemand hem zag. Hij ziet mij niet.

Ik weet niet wat het is.

Is het de regen die in full force tegen de ramen kletst? Is het de geur van de koffie die door mijn Bialetti stroomt? De geur van waspoeder in mijn verse lakens? Mijn Spotifyplaylist die exact dat nummer speelt dat ik net neuriede? Het schattige filmpje van die geit en dat aapje die bessen uit een man zijn handen komen eten?

Ik weet het niet, maar het is goed. Het is mooi. De dagen zijn vol en het hart warm. Of was het omgekeerd? Ik weet het niet, maar het is goed.

Er zijn onverwachtse ontmoetingen, nieuwe muziek die me bij mijn strot grijpt, Chris Martin en Kelly Clarkson die samen ‘Since U Been Gone‘ zingen, boeken waar zoveel schoons instaat dat ik wil onderlijnen en fluoriseren. Wat dan weer niet mag van de bib. Gelukkig maar. Er is risotto. Sjonge jongen, hoe ben ik ooit zesentwintig kunnen worden zonder risotto te proeven?!

Het is een kwestie van dagen voor de kerstlichtjes terug aan mogen. Er is zelfgemaakte porto. Een schriftje vol plannen en kladpapier waarop de ideëen zich opstapelen. Er is Fernando die zo enthousiast turnoefeningen voordoet, dat ik vergeet dat ik morgen spierpijn ga hebben van de aquagym. En er is mijn buurman, die morgen hopelijk niet al te veel last heeft van blauwe plekken op zijn scheenbeen.

Ik weet niet wat het is, maar dju, het is goed.