Geen files, geen stapels afwas, geen uitpuilende wasmanden of een gebrek aan proper ondergoed, geen nutteloze vergaderingen of saaie meetings. Elke crisis heeft zo zijn positieve kanten. Want zeg nu zelf, er zijn ergere dingen dan Skypen met je collega’s terwijl je met je vettige kop haar nog in je pyjama zit.

En dat zijn niet de enige positieve kanten van corona. Tegenwoordig ga ik elke middag op vakantie in mijn eigen tuin. Met een picknickdeken, een vers slaatje du jour en met mijn meest modieuze zonnebril zet ik me in de tuin voor de lunch. In normale omstandigheden zou ik gewoon in de cafetaria van het werk mijn boterhammen of kom soep eten. Nu maken Loes, Stefanie of ik elke dag vers eten, neem ik de tijd om wat frisse lucht in te ademen en vitamine D te tanken. Een keerzijde van corona die voor altijd mag blijven.

Er zijn ook dingen die ik wel mis. Zoals knuffels, schouderklopjes, een stevige handdruk of een vrolijke kietelbeurt. Want in quarantainetijden is anderhalve meter afstand de norm. Een heuse spelbreker voor spontane knuffels met familieleden of huisgenoten. Wanneer ik bij mijn grootouders aan de deur ga zwaaien, wil ik hen vastpakken. Ik wil mijn kleine neefjes platknuffelen en mijn ouders een zoen geven als ik terug thuis kom. Ik mis mensen dicht bij mij.

Bart Peeters zong er de afgelopen maanden over samen met een 500 koppig koor. Mijn mama en tantes incluis. Kiekevlees elke keer weer. Alleen kan het nu niet, mensen dicht bij mij. Maar binnenkort, als we allemaal weer buiten mogen en niet hoeven te rekenen hoeveel centimeter we van elkaar staan, kunnen we weer dicht bij elkaar. Tot dan is er dit, kiekenvlees op repeat.