Ik zou zo graag nog eens zestien jaar zijn.

Niet omdat ik graag terug puisten op mijn gezicht wil hebben. Of omdat ik de onzekerheid die gepaard gaat met puber zijn, graag wil herbeleven. Verre van zelfs. En neen, zelfs niet voor de chirofuiven wil ik terug zestien zijn.

Ik zou zo graag nog eens zestien jaar zijn om mijn wereldbeeld wat bij te stellen. Om tegen mezelf te kunnen zeggen dat de wereld niet bestaat uit rozengeur en maneschijn. Dat er meer moetjes dan magjes bestaan. Dat volwassenen het niet beter voor elkaar hebben dan tieners.

Volwassen worden is pittig. Niemand leert je dat. Er bestaat geen handleiding over. Niemand houdt je hand vast wanneer je voor het eerst belastingen invult. Of wanneer je met een bang hartje naar je eerste job vertrekt. Niemand zegt je dat alleen wonen, naast spannend en cool en amai zo volwassen, ook gewoon moeilijk is. Denk maar aan rekeningen betalen, elke dag vers koken, je was doen en die ook nog opvouwen, niet meer thuis aan tafel zitten en kibbelen met je zussen.

Als zestienjarige dacht ik dat ik op mijn twintigste de liefde van mijn leven zou tegenkomen, het liefst in de vorm van een Mc Dreamy. Na een aantal jaar zouden we in een hip appartement, zo’n exemplaar uit de IKEA catalogus, gaan samenwonen. En elke zondag zouden wij met de hele familie gezellig bij mijn of zijn ouders gaan eten.

HA HA HA hahahahahahahahahahaha

Mannekes toch. ’t Leven is geen romcom. Alleen gaan wonen is wennen en wenen. Gaan werken is op je tanden bijten, dingen niet kunnen, proberen, opnieuw proberen, falen en jezelf elke dag verbeteren. De realiteit is minder avontuurlijk en spannend dan wat je hoofd je doet geloven dat de realiteit is.

Ik zou mijn zestienjarige ik willen geruststellen. Willen behoeden. Willen beschermen. Zeggen dat het allemaal wel goedkomt. Ook al lijkt het leven in de verste verte niet op hoe je het je had voorgesteld. ’t Zit hem in de kleine dingen. In onverwachts geld terugkrijgen van de belastingen, samenwonen met leuke vriendinnen. In elke dag beslissen wat je eet en hoe laat je gaat slapen.

Volwassen zijn is even moeilijk als volwassen worden. Oké, er zijn geen examens meer om je zorgen over te maken, de puisten maken plaats voor wallen en rimpels en lang uitslapen wordt leuker dan lang opblijven. Maar voor de rest doen we met z’n allen ook maar wat. Ieder doet het op zijn manier, volwassen worden. Met vallen en opstaan. Met af en toe hobbelen in plaats van huppelen. En meer moet dat niet zijn.