Ik vraag me soms af of er een handboek bestaat over groot worden. Niet voor peuters die met angstige ogen voor het eerst een speelplaats betreden of kleuters die hun veters leren strikken, maar voor volwassen kinderen. Twintigers die al twee jaar een rijbewijs hebben, misschien zelfs belastingen betalen en een extrakaart van de Colruyt op zak hebben. Twintigers zoals ik.

Alleen gaan wonen

Volwassen worden, da’s uitvogelen op hoeveel graden je wollen truien wast. In paniek schieten omdat je nog nooit van glansmiddel voor in je afwasmachine hebt gehoord. Immo-web als homepage instellen. Om een leuk appartement te vinden waarin je kunt co-housen. Want een eigen huis kopen en alleen wonen, dat zou ik doen, had ik tien miljoen.

Volwassen worden, da’s afstuderen en plots in een zwart gat vallen. Een gat waarin geen regels meer gelden, geen moetjes bestaan, geen todolijsten doorstreept worden. A whole new world. Solliciteren was geen vak op school. Sollicitatiegesprekje, dat is een toneeltje dat we nooit op de speelplaats naspeelden.

Slapeloze nachten

Een handboek voor twintigers zou me heel wat slapeloze nachten besparen. Een handboek waaruit je belangrijke lessen leert. Een handboek dat ‘het komt allemaal wel goed’, predikt. Want zonder twijfel ga ik me op mijn vijftigste afvragen waar ik me als twintiger toch druk in maakte. En hoe nutteloos dat was. Maar ik ben geen vijftig. Ik ben drieëntwintig en ik blijf een beetje ter plaatse trappelen uit angst kopje onder te gaan.

Mensen die al begonnen zijn aan het schrijven van hun handboek voor volwassenheid, mogen hun hand opsteken. Want sharing is caring. Ik heb alvast geleerd hoe je wol wast. Koud.

Als we met z’n allen elkaar door deze gekke periode van vis noch vlees sleuren, dan kunnen als we oud zijn, tevreden terugkijken. En zuchten dat het vroeger nog zo slecht niet was.

Lees meer: 

• Het jaar van mijn leven: veertig jobs in veertig weken
• In de gloria: onze papa wordt 50
• In de gloria, bis: ons mama wordt 50