Ik doe normaal gezien niet aan klagen. Behalve dan die ene keer in 2013. Toen kocht ik  in de Panos aan het station van Leuven een kriekenflap, maar gaven ze mij een rozijnenkoek. De sjarels. Daar heb ik thuis serieus over geklaagd. De rozijnen buiten beschouwing gelaten, probeer ik zo veel mogelijk de zon in mijn hart te laten.

Al probeert één bedrijf dagelijks de zon in mijn hart om te toveren in een regenbui. De NMBS haalt het vuilste in mij naar boven. De NMBS maakt van mij een vervelende, ambetante klager. Een negatief hoopje persoon, dat zich vloekend en net niet stampvoetend van perron naar perron verplaatst in de hoop ooit op tijd op het werk te geraken. Hoe één bedrijf mij in zo’n zure augurk doet veranderen? Sta me toe de situatie kort te schetsen.

Pendel-leken en pendelprofessionals

Sinds september pendel ik naar de VRT. Dat is van Wezemaal naar Leuven. In het station van Leuven moet ik dan crossen crossen crossen om vijf minuten na aankomst van mijn eerste trein op de tweede trein richting Meiser (en dus VRT) te kunnen zitten. Van deur tot deur is dat een traject van 50 minuten, als ik de app mag geloven. Dat moet toch lukken, denken alle pendel-leken. Dat is gedoemd om te mislukken, weten alle pendelprofessionals.

Klinkklare onzin

Het loopt mis op verschillende vlakken. De app van de NMBS geeft vaak onjuiste info. Wanneer ik ’s ochtends op een trein sta te wachten en merk dat de trein te laat is, geeft de app die vertraging aan. Maar de app geeft aan dat die vertraging onderweg wordt goedgemaakt en dat we nog steeds op tijd in Leuven zullen aankomen. Dat wil dus zeggen dat mijn overstapmogelijkheden niet in het gedrang komen. KLINKKLARE ONZIN. Ik ben ondertussen pendelprofessional genoeg om te weten dat een vertraging van drie minuten NOOIT onderweg wordt opgelost, dat is technisch onmogelijk. Drie minuten later vertrekken, is drie minuten later aankomen. En dus ook je aansluiting missen. Ah ja.

Roodkapje 2.0

De stiptheid van de treinen vormt een tweede probleem. Volgens de NMBS is een vertraging van minder dan 6! minuten geen vertraging. Elke trein met een vertraging van 3, 4 of 5 minuten rijdt volgens hen stipt. Volgens de NMBS-logica is er geen probleem als het journaal van zeven uur, pas om zes over zeven begint, want da’s nog netjes op tijd. Ik weet niet wat Martine Tanghe daarvan denkt, maar voor mij komt dat gek over. De NMBS werkt duidelijk met een andere tijdsinterpretatie dan de rest van werkend Vlaanderen. Stel je voor dat de wolf uit Roodkapje met een ‘stipte’ trein naar de grootmoeder van Roodkapje was gereden, het sprookje had er helemaal anders uitgezien.

Mijn eerste trein, die tussen Wezemaal en Leuven, rijdt zelden (poging tot positiviteit) op tijd. Op deel een van mijn traject heb ik gemiddeld drie minuten vertraging aan mijn broek. Met als gevolg dat ik mijn volgende trein, die ik normaal gemakkelijk kan halen, voor mijn neus zie wegrijden. En dus. Om mezelf een hoop gevloek te besparen en mijn vingernagels heel te houden, vertrek ik thuis een HALF UUR VROEGER om een trein eerder te nemen en mezelf zo mijn aansluiting te garanderen. Mijn traject dat in theorie 50 minuten duurt, kost me elke dag gemiddeld twee uur. Da’s twee uur heen, twee uur terug. Vier uur per dag die ik niet alleen vloekend en ambetant, maar vaak ook nutteloos door een gebrek aan zitplaats, doorbreng.

Pain in the ass

Het pendelleven is niet gelachen. Het is niet ‘een beetje reizen’. Het is dagelijks een rit naar de hel en terug. Pendelen is voor mij een poging om het milieu te sparen, naar buiten te kunnen kijken terwijl ik door het landschap sjeez, een babbeltje te doen met de onbekende man of vrouw naast mij. Pendelen zou me de vrijheid moeten geven om rustig naar een podcast te kunnen luisteren, om rustig en gerust naar mijn bestemming te reizen. Pendelen zou een aanrader moeten zijn, de vlotste manier om je door België te verplaatsen, een handige manier om de auto aan de kant te laten en toch vlot op je werk te geraken.

Dat is het voorlopig niet. De NMBS is a pain in the ass. Ze moesten zich schamen. Dat doen ze niet en dat maakt het alleen maar pijnlijker. Het is dat ik zo van het milieu en van mijn portemonnee hou dat ik geen auto heb, want de NMBS maakt de auto nemen wel erg aantrekkelijk.