Lichtslingers die de bomen van het park sprookjesachtig verlichten. Een kraam waar je bonnen kunt halen om bier en frieten mee te kopen. Een toiletblok dat naar een pas bemest weiland ruikt. En een band op het podium die je hart dat tikkeltje sneller laat staan.
Mijn eerste festivalavond van 2018 was er eentje die alle clichés bevestigt en zo heb ik ze graag, de festivalzomer. De eer was dit jaar weggelegd voor Wild In ’t Park. Een driedaags muzikaal feest in het Wildemanspark in Herent. Op de affiche: Spinvis. En daar moest ik bij zijn.
Mijn eerste festivaloptreden werd meteen de derde keer dit jaar dat ik Spinvis zag. Voor school volgde ik hen in november al eens op de hielen om over hun optreden een gedetailleerde longread te maken. Dat concert in Leuven was zo goed dat ik een maand later met onze papa naar De Roma trok om nog een keer ‘reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug’ en publique te scanderen. En nu dus hun eerste festivalshow.
Wild In ’t Park is niet Rock Werchter. Er liggen maar een paar dorpen tussen Herent en Rotselaar, en toch was er een wereld van verschil in de aanpak, opzet en professionaliteit van het festival. Wat wil je ook, een dorpsfeest kun je niet met een festival met internationale allures vergelijken. Maar toch. Er schorde wat aan het geluid, het publiek vond bijbabbelen leuker dan luisteren en de vervangende violist was niet helemaal ritmisch correct.
Dat zijn geen al te beste omstandigheden en dat merkte niet alleen het publiek. De muzikanten voelden het gerommel ook. Zeker tijdens liedjes die het van hun fragiliteit moeten hebben zoals Stefan en Lisette en Aan de oevers van de tijd, nam het geroezemoes van het publiek de overhand. Doodzonde, want ik had Stefan en Lisette nog nooit eerder live gehoord en de babbelgrage pintendrinkers uit Herent hebben die eerste keer een beetje verknoeid.
En toch was het mooi. Deed de muziek me deugd. Kon ik woord voor woord meezingen. Er was plaats genoeg om te dansen. Mijn favoriete band uit Nederland speelde zachte liedjes en bezorgde me meer dan drie keer kippenvel. Anderhalf uur geluk. Wat wil een mens nog meer?!
Vis Noch Vlees 