Ik kan de toekomst niet voorspellen. Ik houd mezelf graag voor de gek door dat wel te geloven. Het gevoel dat ik de toekomst toch kan voorspellen wordt extra geloofwaardig wanneer ik er in slaag te bedenken wat binnenkort zal gebeuren.

Zo krijg ik een kick als mijn mama en ik op hetzelfde moment hetzelfde zeggen. Dat komt omdat wij erg op elkaar lijken en niet omdat ik haar gedachten kan lezen. Ik ben best wel goed in het inschatten van het volgende liedje op de radio. Noem het mijn zesde zintuig of hoerenchance, een bewijs dat ik de toekomst kan lezen is het alvast niet.

Hoewel ik de toekomst niet kan voorspellen, weet ik honderd procent zeker wat er tijdens mijn volgend bezoek aan mijn familie in Limburg gaat gebeuren. En neen, dat is niet kriekenvlaai eten. Hoewel de kans daartoe groot is.

Mijn nichtje Nel zal nadat ze zich enthousiast op de aperitiefhapjes heeft gestort, voorstellen om oma haar buik te kruiden. Waarop mijn papa en zijn broers samen met Nel – die met haar vettig lachje haar enthousiasme nauwelijks kan onderdrukken – naar de keuken trekken om het plan uit te werken. Dat Nel de buik van oma nog vaak gaat kruiden, daar ben ik zo zeker van als van het feit dat je tomaat-garnaal niet zonder cocktailsaus kunt eten. En omdat het dit weekend, tijdens het communiefeest van mijn neefje Vic voor de zoveelste keer is gebeurd.

Tijdens een lekkere barbecue een hete zomer geleden, stelde mijn papa aan nichtje Nel voor om haar buik te kruiden met peper, zout en oregano om haar vervolgens op de BBQ te zwieren. Want kleine kindjes passen precies op een barbecuerooster. En in combinatie met aardappelsalade, is dat om duimen en vingers bij af te likken. Dat vond de vierjarige Nel niet zo’n bijster plan. Ze opperde om in plaats van háár buik, de buik van oma te kruiden. Sindsdien is elke gelegenheid waar én oma én Nel aanwezig zijn, genoeg om het kruidenspel te laten escaleren.

Mijn papa is vaak de opstoker van dienst. Wanneer we met z’n allen aan tafel zitten en hij aan Nel vraagt of er nog cayennepeper is, weet heel de tafel precies hoe laat het is. Oma moet met de buik bloot. Nel dirigeert het hele gebeuren als een ware diva. Er wordt een kruidenmengeling gefabriceerd. Nel zucht af en toe ‘mannekes lief’ van contentement. En bij tante Bie, oma Lut en mijn mama rollen de giecheltranen over de wangen. Le moment suprême moet voor Nel nog komen, de rest van de familie zit er middenin. En oma? Oma weet als geen ander het moment te omarmen en schatert lekker mee.

De kans dat oma op de keukentafel zal liggen terwijl mijn nichtje Nel een zelf gecreëerd kruidenmengsel langs haar navel in cirkels over haar buik smeert, is onbestaand. Er zijn grenzen, zelfs bij grootmoeders met meer lachrimpels dan echte tanden. Dat er nooit een kruidenapotheose komt, weet nichtje Nel niet. De jacht is mooier dan de vangst, maar dat hoef ik u natuurlijk niet uit te leggen.

Elke week van april pende ik een tranche de vie neer voor De Standaard. Deze column verscheen in De Standaard voor ‘De maand van’. Alle rechten zijn voorbehouden voor Corelio.