Beach House. Melancholische muziek die niets te maken heeft met The Beach Boys. Dat zijn surfboys op leeftijd die muziek maken over de zon die altijd lijkt te schijnen. Beach House is een dreampopband die weet hoe je kippenvel aan de lopende band creëert.

Ik ben zot van de Amerikaanse serie New Girl. En toen ik de reeks een aantal weken geleden voor de derde keer bekeek, hoorde ik Beach House voor het eerst. Tijdens de scene waarbij Nick naar een gynaecoloog gaat om zijn rug te laten controleren, speelt het lied zacht in de achtergrond. (in de scene hieronder nog niet, maar geloof me maar op mijn woord). Ik ben hypergevoelig voor goeie muziek in heerlijke series. En wanneer ik nieuwe liedjes hoor, pauzeer ik de serie, om online naar de muzikant te zoeken. Vroeger, in een tijdperk voor Shazam, schreef ik daarvoor mails naar de productiehuizen. Met een gedetailleerde uitleg van de scene en de muziek die te horen was, probeerde ik van de programmamakers de groep en de songtitel te ontfutselen.

Beach House is geen muziek waarbij je hysterisch in je ondergoed door je tuin wilt rennen. Zelfs geen klein beetje. Voor mij passen de tunes van Beach House meer bij mysterieuze avonden. Je weet wel, donkere wolken en regen op ramen en een dampende kop koffie. Al denk ik dat ze best wat sfeer kunnen toevoegen aan hete tenten op zomerfestivals.

Hun mooiste nummer heet Take Care. Dat is het mooiste en meteen ook het fragielste liedje. Andere parels zijn Zebra en Space Song, in beide liedjes schuilt bittere melancholie. I like. 11 mei kwam de zevende plaat van Beach House uit. Die hebben ze erg toepasselijk ‘7’ genoemd. Hoe poëtisch. Er zit best veel pit in die plaat. Het donkere, maakt plaats voor opzwepende drums en zwoele synths.

Zaterdag 13 oktober staat Beach House in de AB. Ik hoop dat ze daarvoor ook nog even een festivalweide of twee aandoen. We’ll see. Kun je niet tot oktober wachten? Op Spotify vind je een handige lijst terug waarin ze zichzelf en hun muziek voorstellen. Aanrader!