Het zou zomaar kunnen dat de wereld binnenkort een nieuwe truc uit haar mouw schudt. Dat mensen die er al lang niet meer zijn, even terug kunnen komen. Om wat te knuffelen, even hallo te zeggen en misschien zelfs een hapje te eten.

Ik denk vaak na over zo van die gekke, nieuwe features in de wereld. En altijd speelt onze opa een hoofdrol in die hersenspinsels. Het zou toch wat zijn, hem na zeven jaar even terugzien. Want op die zeven jaar tijd is er zoveel gebeurd. Kleine veranderingen en grote aanpassingen. Lieve opa, je zou van je stoel donderen moest je weten hoe de wereld er in tussentijd uitziet.

Dat ome Bart vier kinderen heeft, dat wist je al. Maar dat tante Bie tegenwoordig als Papiermier door het leven gaat, zou je met verstomming slaan. Ze toverden hun garage om tot winkeltje en nu surfen die van Gerdingen lustig op de internetgolven met de leukste papierwinkel van het land. Naast hun grote papierslag, zitten ze daar in Gerdingen niet stil hoor. Vic drumt de pannen van het dak, Heleen schitterde in een muscial, Okke die pendelt elke dag naar Hasselt om er van prima ballerina te doen en Lore die denkt al aan studeren in Leuven.

Dat ome Hans drie kinderen heeft, dat wist je nog niet. Opa, wat een schatjes zijn die kleine patatjes. Bij Okra, je fietsvrienden, de buren en eender wie het horen wil, zou je zo hard stoefen over Nand zijn kennis over het dinorijk, Nel haar vrolijke enthousiasme en Ties zijn lachprestaties. Je hoeft je geen zorgen te maken, we zien die drie mini’s met z’n allen doodgraag en aan taart en zoetigheden hebben ze geen gebrek. We brengen hen je liefhebberij met veel warmte bij. En ze lijken het te smaken ook.

In Wezemaal gaat het ook goed. Sien studeerde vorig jaar niet alleen af als juf, ze viste ook nog de Borriewolf op. Sien en Robbe zijn al meer dan twee jaar vriendje en vriendinnetje en dat heeft zo zijn consequenties. Zo zit onze auto bijvoorbeeld helemaal volgeladen als we naar Bree komen, heel gezellig is dat, opa. Marthe, ons maatje, studeert aan de universiteit. Ze wil later graag pedagoog worden, straf hé. En zo zijn plots alle drie de dochters van Jeroen en Mia volwassen. Straffe toebak.

Met oma gaat het goed. Naast pannenkoeken bakken, op Ties babysitten en hagen snoeien, poetst ze ook architecturale vondsten op. Niet min, ons oma. Er overkwam haar dit jaar maar één afschuwelijk gebeurtenis: een groot gebrek aan okkernoten. En dus moeten we nu een jaar lang collectief op verplichte porto-ontwenning.

Verder zouden je armharen regelmatig getriggerd worden door de gekke stoten van Donald Trump, de nieuwe Amerikaanse president, die het niet zo nauw neemt met normen en waarden. Ook kan je nu betalen met virtuele munten, verdwenen sommige aandelen als sneeuw voor de zon en leven we al twee jaar lang onder terreurniveau drie. We leven met z’n allen wat meer in de virtuele wereld, dragen al eens een gekke outfit en kunnen nu volledige maaltijden, jassen, schoenen en ondergoed en zelfs een weegschaal of een hoofdtelefoon aan onze voordeur laten leveren.

Tegenwoordig kan je kerstavond zelfs live volgen via het internet. Met de hashtag, iets wat we toen jij er nog was gewoon het ‘hekje van de telefoon’ noemden, kerstavondlive kan je door tekstjes van 280 tekens in vele huiskamers meekijken en meegniffelen met verschillende families en hun kerstgewoontes.

Maar zelfs met al die gekheid op een stokje valt het leven nog steeds erg mee. Ook zonder die nieuwe truc waarmee we ons aan een blitzbezoek van jou kunnen verwachten, ben je elke dag bij ons. Lieve opa, we zien je graag.

Nieuwjaarsbrief 2017 – Hanne Reumers