Soms vraagt een mens zich af hoe het in godsnaam zo ver kon komen met de wereld. Met tranen in de ogen bekeek ik dit weekend het filmpje dat Casey Neistat maakte aan JFK, een grote Amerikaanse luchthaven. Zaterdagavond verzamelden daar meer dan drieduizend betogers om van zich te laten horen. Ze gaan niet akkoord met de brute, nieuwe regels van de commander in chief.

Want Donald Trump, of mister president zoals tegenwoordig gepaster en officiëler is, kondigde deze week een inreisverbod af. Dat betekent dat vluchtelingen de eerstvolgende 120 dagen in zijn Amerika niet meer welkom zijn. Daarbovenop kondigde Trump nog een inreisverbod af waarmee inwoners van Irak, Iran, Libië, Somalië, Soedan, Syrië en Jemen in de toekomst geen citytrip richting Amerika meer hoeven te plannen.

Soms vraagt een mens zich af waarom er niet meer protest komt. Waarom andere wereldleiders hem wat lullig naar de mond praten. Waarom we allemaal maar blijven doen alsof het tijdelijk is. Alsof hij binnenkort wel een flinke, volwassen én intelligente man zal worden. Een man die geen moslims uitsluit. Die niet in zijn vuistje lacht als het gaat over klimaatzaken of over holebirechten. Eentje die misschien zelfs een dadjoke dropt, wie zal het zeggen? Een man waar het volk trots op kan zijn en waarvoor liefde en respect belangrijker is haat en domme fratsen.

Ik kan niet geloven dat dit echt is. Dat dit niet een of andere scene uit het nieuwe seizoen van House of Cards is. Het nieuws over onze wereld stemt me triest. Het maakt me bang. En ik weet dat we niet bang mogen zijn. Dat we moeten geloven in alles wat goed is. Maar wanneer het aan de andere kant van de oceaan zo rommelt, dan vraag ik me af tot wat dat gaat leiden? Zou het de Europese politiek veranderen? Worden we met z’n allen steeds rechtser en bozer? Of starten we straks allemaal samen een tegenbeweging met eenhoorns en regenbogen op spandoeken?

Ik hoop dat alles goed komt. Dat moslims binnenkort wel weer naar Amerika mogen reizen. En vluchtelingen overal ter wereld een warme thuis vinden. Dat we niet onverschillig worden. Of dat angst ons leven gaat overheersen. Ik hoop dat we van ons laten horen als er weer een ridicule regel afgekondigd wordt. Dat we het niet bij wat boze tweets laten, wanneer mensen op wat voor reden dan ook uitgesloten worden. Ik hoop dat we binnenkort weer trots op elkaar kunnen zijn.