Wanneer ik niet verliefd ben op J. Bernardt en niet verdrink in Harvey Specters ogen tijdens een stevige Netflixmarathon, dan supporter ik voor de Britse jonkie Declan McKenna.

Wie niet naar de nachtelijke programma’s op Studio Brussel luistert en niet rspv’de voor Eurosonic Noorderslag 2017 heeft waarschijnlijk nog nooit van Declan McKenna gehoord. Een achttienjarige jonkie wiens muziek binnenkort door menig zestienjarige oorschelp zal schallen.

Het is niet zo dat ik op mijn achttien ergens in de buurt kwam van songschrijven. Maar moest ik dat wel gedaan hebben, zouden mijn teksten toch in de verste verte niet zo maatschappelijk getint zijn, als die van Declan. Het is niet omdat mijn medepubers hun bloedend hart graag stelpen met een zeemzoet, ultratriest lied, dat ik dat ook moet doen. Zoiets zou Declan McKenna gedacht kunnen hebben toen hij aan het schrijven ging. Net achttien is hij en toch schuwt hij maatschappelijke kloefkappers zoals transgenders en fraude niet. Het is een kereltje met een mening en een klok van een stem waarmee hij die mening verkondigt.

In een interview met het Britse muziektijdschrift NME zegt Declan dat hij schrijft over de dingen die hem en zijn leeftijdsgenoten bezighouden. En da’s meer dan alleen pokémons en Justin Bieber. “Ik hoop dat ik dingen kan aankaarten die mijn vrienden ook belangrijk vinden. Het zou schitterend zijn als er mensen zijn die naar me opkijken, omdat ik moeilijke onderwerpen in catchy songs durf aan te kaarten.”

4 februari komt Declan McKenna naar België. Ik gok dat naast de ordinaire, gillende tienergrieten er ook een hele hoop talentenspotters en line-up vullers komen kijken naar zijn show. Geraak je zaterdag niet in de Botanique en kan je wel even wachten om hem te zien, dan raad ik je de zomerfestivals aan. Want het zou me verbazen als Herman Schueremans of Eppo Janssen deze winnaar van Glastonburry’s Emerging Talent Competition niet voor Werchter of Pukkelpop zouden boeken. Fingers crossed!