Muziek die je het best verteert onder een warm fleece dekentje. Gecombineerd met, als het even kan, een dampende kop koffie. Dat is het soort muziek dat Justin Vernon maakt.

Al denk ik dat hij liever door het leven gaat als Bon Iver, zijn muzikale alter ego. Bon Iver is de Paul McCartney van deze generatie. En dat bedoel ik als een compliment. Want de muziek die hij maakt, die is voor altijd. 30 september, loste Justin Vernon een nieuwe plaat. Een prachtige worp, zonder twijfel.

‘22, A Million‘, zo heet de nieuwste telg, is een pareltje. Bon Iver gaat volledig van het zeemzoete padje en dartelt regelrecht richting elektronica. Al neem je dat gebrek aan zeemzoeterij best met een korrel zout. Ondanks de soms erg experimentele melodieën, slaagt Bon Iver er opnieuw in mij verbijsterd én met armen vol kiekenvlees achter te laten.

666 ʇ (je spreekt het uit als: 666 upside down arrow) en 33 “GOD”, maken volgens mij de plaat tot wat ie is. Af en toe voel je een vleugje James Blake, maar verder is het moeilijk linken leggen met soortgelijke muziek. En dat spreekt alleen maar in Bon Ivers voordeel.

Wanneer ik zo wat melancholisch koffie zit te drinken met zijn muziek op de achtergrond en de kerstverlichting reeds aan, vraag ik me af hoe hij dat in godsnaam toch keer op keer doet. Muziek maken, dat hoeft niet moeilijk te zijn. Maar muziek die mensen iets doet. Die leeft en blijft leven. Echt gemakkelijk kan dat toch niet zijn.

Ik zou het heel graag ook ooit kunnen. Muziek maken, zoals Justin Vernon dat kan. Maar bij gebrek aan talent, niet aan enthousiasme, leg ik me neer bij mijn onkunde als songwriter. Misschien kan ik wel beter tweeten dan Justin, of thee drinken, wie zal het zeggen?!