Sinds zaterdagavond (3 september) kunnen alle liefhebbers van oftewel Scandinavië, oftewel Canvas, oftewel krimi’s, oftewel van al dat lekkers gecombineerd hun hartje weer ophalen.

Want om 20:35 uur startte op Canvas het derde seizoen van de Deense serie ‘The Bridge‘. En dat is een goede zaak. Want het wachten had lang genoeg geduurd. Sinds ik zag hoe Saga haar collega en beste vriend Martin Rohe opsloot voor de moord op de moordenaar van zijn zoon, wachtte ik vol ongeduld op het derde seizoen. En ik was lang niet de enige die op seizoen drie aan het wachten was. Voor één keer was het wel gezellig vertoeven op Twitter, want er werd naar hartelust getweet over hoe dolletjes de terugkeer van The Bridge wel niet was. #topentertainment

Er zijn meerdere redenen waarom The Bridge zo uitblinkt in z’n genre. Allereerst heb je de taal van de serie. In de The Bridge wordt zowel Deens als Zweeds gesproken, hoe heerlijk is dat?! En ondanks de vreemde klanken en gekke woorden, durf ik af en toe de serie zonder ondertitels te kijken. You Only Live Once zeker?

Soit, niet alleen de taal maakt dat The Bridge zo schoon is. Saga Norén, het hoofdpersonage gespeeld door Sofia Helin, verdient een plek in het rijtje krachtige vrouwenrollen zoals Claire Underwood en Hannah Horvath. Haar personage lijdt aan ASS (autisme spectrum stoornis) en de manier waarop haar collega’s in de serie ermee omgaan is zo realistisch en zo pijnlijk, dat het schoon wordt.

Niet alleen van mij krijgt de The Bridge goede punten. Internationaal uit men zijn appreciatie door met prijzen te gooien. De reeks won onder andere de prijs voor beste muziek op het Biarritz International Festival of Audiovisual Programming in 2012. De muziek waarvan sprake is het prachtige ‘Hollow Talk‘ van Choir Of Young Believers. Naast een prijs voor de muziek, won de serie ook een Crime Triller Award voor Best International Television Drama in Groot-Brittanië en prijzen voor beste actrice, beste acteur en beste bijrol op het Robert Festival in 2014.

Hoewel Canvas elke zaterdagavond een dubbelaflevering uitzendt, en we dus meer te zien krijgen dan wanneer ze er maar wekelijks eentje zouden tonen (logisch, Hanne, logisch), ben ik toch al de illegaliteit in gedoken. ’t Is te zeggen, ons mama en ik botsten op het internet op de website van de NOS, waar toevallig alle afleveringen al online staan. Het is dus een understatement als ik zeg dat wij dit weekend wat aan bingewatching hebben gedaan. Maar ’t is cultureel verantwoord, dus who cares.

Wie wel braaf het zendschema van The Bridge op Canvas wil volgen, zet zich best elke zaterdag rond 20:35 uur voor zijn televisiescherm. Lukt dat om een of andere reden niet. Het zou bijvoorbeeld maar eens mooi weer moeten zijn en je zit per ongeluk nog op je terras (dat kan dus hé), dan kan je de afleveringen ook nog online herbekijken. Wat. Een. Service!

-H