Het is gebeurd. Het wonder is geschied. Na een dikke driehonderd dagen wachten, mocht ik op één september opnieuw een kroon dragen, honderden zoenen in ontvangst nemen en taart eten. Heerlijk was dat.

Aan iedereen die het de voorbije maanden vroeg, verkondigde dat ik eenentwintig was. Wat gelogen was. Pas sinds deze donderdag kan ik officieel zeggen dat ik eenentwintig jaar ben. En dus echt volwassen, als ik de berichten op mijn facebookprofiel moet geloven.

Of dat nu werkelijk zo is, en ik dus op mijn eenentwintigste niet meer voor het minste mijn ouders om hulp roep of telefoneer of whatsapp, dat zal de toekomst uitwijzen. Tot nu toe gaat alles goed. Ik doorging nog geen grote existentiële crisissen, werd evengoed nog niet door de man van mijn leven aangesproken op de trein en heb tot op heden geen grote problemen gehad met het invullen van mijn belastingen. Maar wat niet is, kan nog komen. En dan doel ik eerder op de man van mijn leven dan op de belastingentroubles, dat spreekt voor zich.

Vanaf nu documenteer ik elke week ‘eenentwintig’ hier, alsof ik het voor mezelf in een dagboek zou noteren. Met gepaste evaluaties en bijdragen van mijn omgeving, ga ik na of ik op mijn eenentwintigste effectief volwassen ben geworden. Spannend, niewaar?!

Als mijn verjaardag en vooral mijn verjaaravond een voorbode is van wat dit jaar mij te bieden heeft, dan mag ik denk ik veel gezellige avonden verwachten. Met nog meer chipskes en taart. En om af te sluiten wat strawberry daiquiri en vettige lachskes. Jaar eenentwintig, kom maar af, ik ben er helemaal klaar voor.