Al een aantal jaar leg ik een lijstje aan. Van muziek. Waar ik voorlopig niets mee doe, behalve sentimenteel bij janken.

Het lijstje kreeg de naam televisie-achtergrond. Omdat elke goede documentaire of emotioneel verhaal op televisie ten gepaste tijde ondersteund wordt door zo’n type muziekje. Bezorgt zo’n riedeltje mij kippenvel, of download ik Shazam om de juiste titel te achterhalen, dan maakt het kans op een plekje in mijn meeste gespeelde playlist.

Misschien wil ik later een televisiereeks maken, gewoon zodat ik mijn zorgvuldig gespaarde muziek eindelijk op de juiste manier kan laten horen. En zodat andere mensen dan in de rapte Shazam installeren om de titel van het liedje op te zoeken en het vervolgens in hun emo-bibliotheek te bewaren.

Misschien doe ik er ook helemaal niets mee. Behalve vullen en afspelen op de meest cliché mogelijke momenten. Tijdens een stortbui of wanneer ik mijn regels heb en het liefst nooit nog onder de mensen kom. Ik zeg maar wat.

Wat vast staat, is de schoonheid. De finesse en de puurheid van de liedjes. Het plezier ik heb, wanneer ik er weer eentje tegenkom. Zoals laatst, toen dit blijtbakkes ‘Tumbledown’ bekeek. Een film met een schoon verhaal, daar niet van. Maar de muziek, jongens toch. Hoe belangrijk is dat toch.

En omdat het zo’n avond is waarop het niet regent, maar de bbq ook niet nog gezellig nasmeult, deel ik mijn lijst graag. Akoestisch, instrumentaal, soms zelfs een echte klassieker of zelfs een Ludovico Einaudi, het zit er allemaal in. Geniet. En schrik niet van de reclame. Daar moet Spotify echt iets aan veranderen.