Ik ben gezegend met twee topcoaches op het vlak van mijn opvoeding. De lof voor mijn moeder bezong ik hier al eerder. En zonder vader, had ik nooit een moeder gehad. Tijd voor gepaste bedankingen.

Het duo dat mij op de wereld zette, zijn beide prachtexemplaren die ik voor geen geld wil ruilen. Zelfs niet voor tien miljoen en een levenslange voorraad koekjes. Want ze weten als geen ander hoe ik in elkaar zit en welk humeurtje welk antwoord vereist. Een kracht die niemand anders beheerst.

Wanneer mijn humeurmeter op donderwolk staat, kom ik tot rust bij onze papa. Uren praatte hij al op mij in. Met als codewoorden: rustig en alles komt wel goed, Hanneke. Zeggen dat zo’n zorgen nu allemaal verleden tijd zijn en dat ik ondertussen mezelf wel terug tot onder het kookpunt kan brengen, is voorlopig ijdele hoop.

Ook op vrolijke momenten is het dolle pret met ons vader. Hij weet als geen ander taken in het huishouden om te toveren in een groot, avontuurlijk spel. Maar ook tijdens minder huishoudelijke taken is het steeds (vaak, af en toe) grappen en grollen met onze pater familias. *hé Hanne, ga eens kijken of ik niet in de kelder ben*

Ik zie hem het allerliefste wanneer ik gewoon Hanne bij hem kan zijn. Zoals wanneer we samen naar de Colruyt gaan en achteraf een frangipanneke delen. Of wanneer hij bezorgd is over mijn vermoeidheid en mijn lichamelijk functioneren en ik hem al lachend de klierkoortspolitie noem.

Mijn papa is geen superheld. Evenmin een brandweerman of politiecommissaris. Mijn papa is simpelweg de allerbeste. Ik zou met niemand anders liever plannen maken om een ‘Reumers en dochters’ op te richten. Niemand kan er harder en smakelijker met De Ideale Wereld lachen dan hij. En niemand vormt er een beter duo met ons mama, dan hij.

Lieve papa, het spijt me dat je drie keer ongelofelijke pech had, ons mama was nu eenmaal niet in staat om drie jongens te baren. Maar ik wil je zeggen dat ik je doodgraag zie en dat ik mijn beide pollekes mag kussen met jou als vaderfiguur.