Yes. Hoera. Boemshakalaka.

Taart en koffie met 3 klontjes suiker. En de hele avond afleveringen van Zo Man Zo Vrouw herbekijken. Of Kidibul en bitterballen voor iedereen. Want het is zover. VIS NOCH VLEES bestaat vandaag 1 jaar, applaus applaus applaus. *pinkt tranen subtiel weg*

Ik ben best verwonderd eigenlijk. Dat ik hier na een jaar nog steeds vertoef. En niet na drie weken toch liever pannenkoeken wou bakken. Vis Noch Vlees is mijn virtueel clubhuis geworden. Een dagboek bij donkere nachten en een grote affiche voor leuke hotspots en doldwaze dingen.

Naast verwonderd, ben ik ook een tikkeltje trots. Op mezelf. Niet in de egostrelende manier, echt niet. Maar gewoon trots. Op het feit dat ik mezelf in m’n naakie durf te zetten. Voor het ganse www. Je weet immers nooit wie dit leest. En wat er dan gedacht of gezegd wordt. Maar soms moet je springen, en laat ons zeggen dat ik met Vis Noch Vlees van ‘bommekeeeee’ gedaan heb.

Ik hoop dat we samen nog lang gaan leven, in de gloria als het even kan. Dat ik ’s nachts nog vaak wakker kan worden om loze hersenspinsels te noteren. Of niet kan wachten om foto’s online te zwieren, nog voor ik ze gemaakt heb. Misschien verander ik wel volledig van koers en haal ik de deftigste modeblogger in mezelf naar boven. Of start ik met videoboodschappen en post ik wekelijks mijn kookkunsten. Stel je voor …

Voor nu blijf ik bij wie ik ben en ga ik wat taart eten. En misschien wat blogberichten herlezen. ’t Is dat de mol pas volgende week terugkomt, hé.

-H

(Hebben jullie ook een blog? Vertel me wie jullie zijn. Ik ben zo zo zo benieuwd!)