Lieve opa,

dit jaar geen doorsnee nieuwjaarsbrief doorspekt met verkleinwoorden en volgestouwd met verwijzingen naar feest en drank en eten. Neen, voor jou een virtuele brief. Want door gebrek aan oogcontact, denk ik dat dat de beste manier is.

Ik ga je geen decadente dingen wensen. Want dit jaar draai ik de rollen om. En wens ik mezelf iets: nog één dag met jou. Moest dat nu eens kunnen.

Ik weet zeker dat je daar niet alleen mij, maar ook papa, ome Bart, ome Hans en zeker oma heel erg blij mee zou maken. En bij uitbereiding weet ik zeker dat de hele familie door het dolle heen zou zijn.

Je zou paf staan van de mini’s van ome Hans. Nand en Nel, opa, dat zijn me twee pateekes. Vic drumt tegenwoordig, tenminste als hij niet aan het lego bouwen is. Esther naait de mooiste kleren, en ons Sien wordt de beste juf van ons allemaal.

Dus eigenlijk gaat het best goed met ons. Maar op een dag waarop we vlaai eten, of nieuwjaarsbrieven lezen, gaat het vanbinnen wat minder goed. Want ik heb niemand om mijn briefje aan voor te lezen. Oma is een goede invaller, daar niet van. Maar anders is anders, en dat doet best pijn.

Ik zou zo graag nog één keer met jou vlaai eten, en een extra stuk delen. Want het is toch goed dingk hé. Of je zien half-slapen op de zetel tijdens de koers. Ik zou je zoveel willen vertellen en je eens goed vastpakken.

Maar bij gebrek aan al dat, doe ik je graag de groetjes. En hoop ik dat je daarboven de beste fietstochten ooit beleeft.

Dikke knuffel van je kapoen,

Wezemaal, 1 januari 2016

-H