Ik zit vol. Niet in de zwangere zin van het woord, wel in de betekenis van een voedsel overdosis. En ik denk dat ik niet de enige ben. Handje omhoog als je nog steeds in voedselcoma ligt of gaat bevallen van een krokettenbaby.

Het parcours der verderf zag er als volgt uit. Kerstavond bij oma. Konijn met pruimen en achteraf sloten koffie en vlaai. Kerstdag à la maison met restjes konijn en weinig tot geen kroketten. Tweede Kerstdag bij moeke en na de hapjes ben ik al stijf gegeten. Ik heb een heel zwaar leven.

Maar naast dat schransen tegen de sterren op, heb ik vooral een familie-indigestie. Het is niet dat ik ze niet graag zie, verre van zelfs. Maar met Kerst gaan precies alle remmen los. Alle grenzen van fatsoen lijken te vervagen in de schaduw van de fake dennenboom.

Nonkels die blijven vragen waar mijn lief blijft. Moet dat nu echt? Dit jaar was het lief op vakantie. Vorig jaar had hij examens en met Pasen denk ik dat hij geopereerd wordt aan zijn wijsheidstanden. Nèh.

Al blijft ook mijn kledingsmaak niet gespaard. Draag ik een kleedje met strepen, krijg ik garantie te horen dat een pyjama wel echt niet past op een feest. En hakken zijn al helemaal uit de boze. Ze zijn nog niet echt up-to-date, die nonkels van mij. En de ganse familie mag leren, dat wanneer ik mascara op heb, dat niet wil zeggen dat ik plots een inhoudsloze del ben geworden. Wereldvreemd, quoi?

Op dat vestimentair geleuter na, zijn ze best geweldig. De ene familie heeft een zatte nonkel, de andere een grootmoeder zonder tanden, wij hebben vooral heel veel plezier. Met of zonder pyjama aan.

-H