Beste man,

Door het raam van mijn L-trein richting Leuven zag ik je staan. Jij stond op perron drie. Met een smoske in de hand. “Die verpakking is niet meer wat het geweest is”, moet je gedacht hebben, toen je ietwat onhandig het broodje uit de folie verwijderde. Hoe heerlijk simpel kan het leven soms zijn.

De drie daarop volgende minuten waren pure pracht. Hoe een man van volwassen leeftijd zo smakelijk een smos kaas kan eten, mag voor mijn part tot kunst verheven worden. Zeker de manier waarop je van onder naar boven alle restjes mayonaise van de baguette likte, waren een bijzondere bezienswaardigheid. Ook van de snelheid waarmee je je een weg doorheen het broodje beet, stond ik paf.

Het lijkt mij vanzelfsprekend dat honger de grootste drijvende factor was. Maar waarom al die agressie, lieve perronsmikkelaar? Het is maandag, de week is nog vers en dat broodje was vast en zeker met liefde belegd. Hoe moet die belegvrouw van de Panos zich nu voelen?

Ik wens je een warm bad, voorzien van het nodige schuim, een heerlijke tas soep en een ontspannen week toe. Want mannen die en plein public mayonaise van hun broodje en daarna van hun jas likken, verdienen wat extra warmte. Ook op perron drie.

-H