Heerlijk. Of zo zou het toch moeten zijn. Slapen wanneer het kan en tot wanneer het kan. Hoeveel weken ik hier wel niet naar heb uitgekeken. Ultieme rust. Toegeven aan wat al langer moest. Genezen.

Week drie is begonnen. Maar de rust is nog niet over mij nedergedaald. Het blijkt moeilijker dan ik naïef had verwacht. “Waar mensen zijn, wordt gemenst” zegt onze papa soms. Hij heeft verdorie gelijk. Overal gebeuren dingen. Examens, feestjes, babbels, festivals, … En ik kan niet mee mensen. Hoewel mijn hoofd wel wil. En toch ook niet. Wispelturig quoi?

Dus wordt het groot geschut bovengehaald. Anders herval ik binnenkort voor de derde keer in het doldwaze klierkoortscirkus. Twee weken niets. Liggen en staren. Damien Rice op de achtergrond. Een deken en een bed op de voorgrond. Slapen maar. Tot ik niet meer kan en mijn lichaam zich terug deftig begint te gedragen. Streng maar rechtvaardig.

Twee weken lang pen en papier. Want een zetel weerhoudt de woorden niet van ronddwalen in mijn hoofd. Na twee weken ben ik terug. Met meer woorden dan ooit. Of niet, dat zullen we dan wel weer zien. Voor nu alleen maar dolce far niente niente niente.

Tot binnen twee weken. Ciaokes byekes.

-H