Stress, stress en nog een stress. Samen met slapeloze nachten. Want er moet geblogd worden en ik zit achter. En straks ben ik mijn petieterig, maar heerlijk publiek kwijt. Want die blijven niet wachten. Ik zit dus met een hoopje schrijfstress.

En het is niet dat ik niet wil schrijven, heel graag zelfs. Maar soms heb ik gewoon niets te zeggen. Of toch niets waarmee mensen moeten lachen of waarvan ze denken ‘goh, amai zeg’ of andere dingen denken, voelen of vinden. Ik word niet wekelijks, ook niet maandelijks en zelfs niet jaarlijks uitgenodigd op persevents of bij nieuwe winkels die bombastisch en extravagant hun deuren openen. Neen. Ik verlummel mijn tijd in de centrale bibliotheek. Ik koop af en toe gewone schoenen bij gewone winkels (ik moet niets weten van diene Philipp Plein, ik vind dat vies, sorry Philipp) en feestjes vallen bij mij onder de noemer familieverjaardagsfeest. Geen toeters, geen bellen en al helemaal geen blogwaardige goodies en meet and greats. Tenzij jullie natuurlijk graag een foto van mij en mijn tante Leen zien. Dan kan dat geregeld worden, uiteraard.

Het lijkt soms alsof er op het wewewe geen plaats is voor meisjes zoals ik. Meisjes met een bril en een drang om te schrijven. Gewone juffertjes. Er moet gedeeld, geliket en gewoow’t worden. En daar krijg ik stress van. Wat natuurlijk superstom is, want schrijven moet zoals schommelen zijn, leuk, ontspannend, en soms met de nodige kriebels.

Ik ben dan ook gewoon van plan mijn bril te houden en de volgende dagen lekker in de bib te spenderen. Tot er iets grandioos gebeurt of helemaal niets grandioos gebeurt maar ik gewoon weer iets te vertellen heb. Lekker weg met de druk en de stress. Leve het schommelgevoel.

-H