Op koffievlak mag je mij gerust tot de hipstersoort rekenen. Dat bedacht ik toen ik op het toilet van een fancy koffiebar zat. In de kelder van de Noir, uit Leuven, om een keer lekker specifiek te zijn. Gedurende het kleine koffieplasje (too much information?) kwam die gedachte in mij op. En nu ik het zo neerpen krijgt het idee alleen maar meer en meer peper in zijn gat. Ik ben een hipster. En ik had nooit gedacht of gehoopt dat ik dat ooit zou worden.

Alleen de gedachte al. Let op, ik heb niets tegen hipsters. Het gaat mij om die labelplakkerij. Ik gruwel van labels en hokjes. Of het nu hipsters of casual vogels of hippies zijn, labels stinken. En ik wil niet stinken, dus mix en match ik mijn kledingkast en levensstijl met verschillende hokjes. Label: mengelmoes à la Hanne. Maar daar gaat het nu dus niet over, ik heb het over het feit dat ik nu wel onder zo’n label pas. Al gaat het dan wel over de koffie industrie en niet over de kledinggewoontes die deze hipsters erop nahouden. (ik draag wel een bril, zeg het tegen niemand)

Volgens wat men zegt en schrijft, is de nieuwe hipstertrend koffie sippen. En op dat vlak ben ik volledig mee. Al moet ik wel zeggen dat ik nog maar recentelijk koffie-ontmaagd ben. Sinds mijn toetrede tot de Vlaamse ambtenarij ben ik geplooid. Iedereen drinkt, slurpt en sipt daar koffie. Dus moest ik wel, want de thee trok nergens naar. Al snel leerde ik dat ‘gewoon zwart’ niets voor mij is, wolkjes melk daarentegen, het liefst van de geschuimde soort, doen mijn hartje wel springen.

Een jaar later ontferm ik mij over het geadopteerd senseomachien van grootmoe, stop ik wekelijks bij een van de koffiehuisjes in Leuven voor wat latté’s en macchiato’s en cafeïne in het algemeen. De ultieme hipstertrend om zo van die slowcoffee te maken, volg ik (nog) niet. Er zijn grenzen aan mijn hokjesschap. En de grens die loopt tot aan de Noir.

-H