Het kind is jarig. Het kind wordt vijf. VIJF! Dat wil zeggen dat het vijf jaar geleden is dat ‘ie geboren werd. VIJF! Voor de duidelijkheid is het niet mijn #minime waar het over gaat, maar het jongste kindje uit onze familie van negentien. En het oudste kindje van die familie mocht zijn meter worden. Ik dus.

Hoera.

Vijf jaar geleden werd hij aan mij voorgesteld in de vorm van een verjaardagskaart. Ondertussen was ik wel al op de hoogte dat de buik van mijn tante buitenproportionele vormen begon aan te nemen. Maar dat er op het kaartje de vraag stond of ik zijn meter wilde worden, was een gigantische verrassing. Janken was mijn antwoord.

En nu is hij er plots al vijf jaar. En noemt ‘ie me consequent ‘mijn allerliefste meter Hanne’. Smelt. Ik zie hem doodgraag. Het is een kapoen, een jongen op wiens lijf brandweerman Sam’s avonturen geschreven zijn, de allerkleinste die zeker niet moet onderdoen voor al dat ouder geweld. Hij is mijn allerliefste petekind.

Hiep hiep hiep hoera voor Ferre.

-H