Ik noem mezelf al fan sinds Hammertime, Willy’s en Marietten en Is’t nog ver. Maar mijn fanship kampeert op ongewone hoogtes sinds De Ideale Wereld. Niet omwille van het smakelijke charisma van de heer Ham, al ontken ik de bijdrage van deze factor niet, maar vooral omwille van de echte grappige humor. Iets waar de nationale televisiewereld de laatste jaren niet zo veel kaas meer van gegeten had. Winkwink, meneer Hoste.

Maar nu schijnt de zon dus terug in het land van de lach. Twaalf keer hoezee. En hoezeer het vaak om te lachen is, de informatie ontbreekt nooit. Ik leer dagelijks bij, over de naïviteit van mijn landgenoten, het gebrek aan mondigheid van sommige centrale gasten of de spitsvondigheid die zelfs tot in de decors rijkt.

Niet elke gast lijkt er zich van bewust dat hij/zij zetelt in een licht satirisch, prijzenwinnend actualiteitsprogramma. Niet waar, ‘Naar welke camera moet ik nu weer kijken’, Gwendoline Rutten? En ook de gewone man op de straat blijkt vaak eerlijker en oprechter dan verwacht. De ploeg gaat er vaak over, maar gaat nooit te ver. Het zijn kanjers, voor en achter de schermen.

De Ideale Wereld is de ideale decompressie na een dag vol studentiek geleuter. Al ben ik niet diegene wiens lach doorheen het huis schalt. Da’s die van mijn papa. Papa kijkt erg sporadisch televisie, maar als hij kijkt, dan zullen wij (en de buren misschien ook) het geweten hebben. Trigger Happy, Wat Als of Benidorm Bastards haalden al het beste uit onze papa’s lachgamma naar boven, maar nu is het genoegen geheel aan De Ideale Wereld. Hoe het komt dat hij nog niet letterlijk is dubbelgeplooid van het lachen, is mij een compleet raadsel. De honneurs kunnen tijdens de kantooruren worden opgehaald.

-H