6 doldwaze weetjes over Hanne
Ik ben Hanne. De stem / pen achter Vis Noch Vlees. Het meisje dat het label vis noch vlees kreeg van haar nonkels toen ze geen klein kindje meer was maar ook nog niet bij het clubje van de volwassenen hoorde.
Lees verder
Teletijdsmachine in een vingerknip
Het overvalt me wanneer ik iets ruik, wanneer ik een televisieprogramma zie, en wanneer ik een bepaald liedje hoor. Geuren, televisieprogramma’s en liedjes teleporteren me zonder enige moeite naar het verleden.
Lees verder
Ted Talks: bijleren door filmpjes te kijken
Ik leer graag bij, maar ik kijk misschien nog liever televisie. Het is niet dat ik van De Columbus niets bijleer (top-programma!), maar soms wil ik meer. En dus zoek ik mijn heil in Ted Talks. Een interessante en leerrijke manier om iets op te steken over onderwerpen waar ik nog niet veel over weet. […]
Lees verder
Utrecht: hip, trendy en zo dichtbij
Utrecht, in mijn hoofd was dat een oergezellige, niet al te grote stad met kleine kanalen. Nou, bleek ik het even grondig mis te hebben. Utrecht is een grote gezellige stad, met grachten, veel fietspaden en het grootste station van Nederland. Oergezellig Dat oergezellige, dat had ik niet onderschat. Utrecht heeft tal van kleine, hippe, […]
Lees verder
Groot worden, een handboek
Ik vraag me soms af of er een handboek bestaat over groot worden. Niet voor peuters die met angstige ogen voor het eerst een speelplaats betreden of kleuters die hun veters leren strikken, maar voor volwassen kinderen. Twintigers die al twee jaar een rijbewijs hebben, misschien zelfs belastingen betalen en een extrakaart van de Colruyt […]
Lees verder
In de gloria, bis
Lieve moetie. Later als ik groot ben, wil ik niets liever dan op je lijken. Zoals ik nu al doe, maar dan harder. Want we lijken op elkaar. Dat hoef ik je niet te vertellen. Ik ben daar trots op. We lachen hetzelfde. We denken vaak hetzelfde. Om dat dan op hetzelfde moment te zeggen. […]
Lees verder
In de gloria
Hij heeft drie keer pech gehad. Op vier jaar tijd, kregen ons mama en papa drie kinderen. Drie dochters. Hanne, Sien en Marthe. De oudste, dat ben ik. Al noemen ze me best vaak een mini Mia, ik lijk steeds meer op hem. Onze papa. De meeste mensen kijken verschrikt op wanneer hij zegt dat […]
Lees verder
Liefdesbetuiging aan de Colruyt
Ieder zijn hobby. Ons mama houdt van volleyballen op woensdagavond. De buurvrouw van twee huizen verder schikt al eens graag bloemen, mijn oma speelt graag Scrabble op haar iPad en ik ga graag naar de Colruyt. Een hobby zoals een ander. En al zeker niet vreemder, gekker of onnozeler dan kerstballen verzamelen, tuinkabouters schilderen of […]
Lees verder
Liever snel naar de hel dan traag met de trein naar Brussel
Ik doe normaal gezien niet aan klagen. Behalve dan die ene keer in 2013. Toen kocht ik in de Panos aan het station van Leuven een kriekenflap, maar gaven ze mij een rozijnenkoek. De sjarels. Daar heb ik thuis serieus over geklaagd. De rozijnen buiten beschouwing gelaten, probeer ik zo veel mogelijk de zon in mijn […]
Lees verder
Adem in, adem uit, kalmte kan u redden!
Vier augustus, buiten is het bloedheet, maar dat is niet de reden waarom donkere kringen zweet mijn bloesje kleuren. Ik zit in de auto richting Aartselaar en probeer rustig vier tellen in en zes tellen uit te ademen. Ons mama zegt dat het wel goed komt en grapt dat kalmte mij straks zal redden. We […]
Lees verder
Eindhoven, hartstikke gezellig
Mijn oma is een Nederlandse. Dat maakt mij 1/8e Nederlander. Ik weet niet of het aan mijn roots ligt of aan het land, maar ik sta zot van Nederland. Op 1 september, mijn verjaardag, bezochten we met het gezin Eindhoven, de vierde grootste stad van Nederland. Spoiler alert, Eindhoven is zo’n leuke stad, dat ik […]
Lees verder